Αντώνης Αλιμπέρτης, Πρόεδρος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Βιομηχάνων & Βιοτεχνών Παραγωγής Ηλεκτρολογικού Υλικού (ΠΣΒΒΠΗΥ)
Συνέντευξη στον Πάνο Κατσαχνιά
Μέσα σ’ ένα διεθνές περιβάλλον οξυμένου ανταγωνισμού και με την ελληνική οικονομία σε φάση οικονομικής περιδίνησης, τα εργαλεία για έξοδο από την παρούσα κρίση δεν είναι τελικά πολλά. Με συνεχιζόμενες τις εφαρμογές συνταγών εξόδου από την κρίση με τουλάχιστον αμφίβολα για την ώρα αποτελέσματα, άλλος ένας εκπρόσωπος του κλάδου των κατασκευαστών ηλεκτρολογικού υλικού, ο κ. Αντώνης Αλιμπέρτης, πρόεδρος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Βιομηχάνων & Βιοτεχνών Παραγωγής Ηλεκτρολογικού Υλικού (ΠΣΒΒΠΗΥ), στην συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό «Ηλεκτρολόγος», τονίζει πως αν η πολιτεία με την βοήθεια και των επαγγελματικών ενώσεων του κλάδου, δεν ρίξει το βάρος της στην προσπάθεια δημιουργίας αχτίδας ανάπτυξης, λύση στην τωρινή κρίση δεν πρόκειται να υπάρξει. Ή τουλάχιστον τέτοια, που να είναι θετική τόσο για τον κλάδο όσο και συνολικά για την ίδια την χώρα.
Ως πρόεδρος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Βιομηχάνων & Βιοτεχνών Παραγωγής Ηλεκτρολογικού Υλικού (ΠΣΒΒΠΗΥ), αλλά και ως επιχειρηματίας, έχετε μια συνολική εικόνα για την εγχώρια βιομηχανία και βιοτεχνία του συγκεκριμένου κλάδου και των προβλημάτων που αυτές αντιμετωπίζουν. Πως θα την περιγράφατε αυτή σήμερα;
Η εικόνα δεν είναι και ότι καλύτερο έτσι όπως είναι τα δεδομένα σήμερα. Αυτή την στιγμή υπάρχει πρώτον ένα τεράστιο πρόβλημα ρευστότητας, δεύτερον ένα τεράστιο πρόβλημα που δημιουργείται από την ανυπαρξία εργασιών και τρίτον ένα τεράστιο πρόβλημα εξαιτίας του αθέμιτου ανταγωνισμού από προϊόντα που κυκλοφορούν παράνομα στην αγορά, χωρίς να είναι πιστοποιημένα σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές και ελληνικές οδηγίες. Όλα αυτά συμβάλουν στο να δημιουργείται μια πολύ δύσκολη κατάσταση για τον κλάδο, θέτοντας πλέον ζήτημα επιβίωσης. Κερδοφορίες η οτιδήποτε άλλο σ’ αυτήν την κατεύθυνση δεν είναι κάτι που συζητιέται καν.
Τι επιπτώσεις έχει για τον κλάδο σας η πτώση της οικοδομής, σε μια περίοδο όπου η οικονομική ύφεση ολοένα και βαθαίνει στην Ελλάδα, αρχίζοντας να αποκτά χαρακτηριστικά αδιεξόδου;
Η πτώση της οικοδομής είναι το Α και το Ω. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημα στον συγκεκριμένο κλάδο. Είναι και το πολύ μεγάλο πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί από τον χώρο των τεχνικών εταιρειών. Τα μεγάλα έργα έχουν εδώ και καιρό σταματήσει, η υπολειτουργούνε, με αποτέλεσμα βέβαια οι τεχνικές εταιρείες να αδυνατούν να πληρώσουν τα υλικά εκείνα που κατά καιρούς είχαν προμηθευτεί από εμάς.
ʼλλες δε από αυτές τις εταιρίες στο διάστημα που έχει μεσολαβήσει έχουν κλείσει, με αποτέλεσμα να χαθούν κι από ‘κει χρήματα. Ακόμα και για έργα που έχουν ολοκληρωθεί, με το Δημόσιο να μην εξοφλεί τις εταιρείες, πάλι αυτές δεν έχουν χρήματα για να πληρώσουν. Συνέπεια όλων αυτών είναι το να έχει δημιουργηθεί ένα πάρα πολύ μεγάλο πρόβλημα για εμάς. Το πρόβλημα δηλαδή, δεν εντοπίζεται μόνο στο στενό όριο της οικοδομής, αλλά καλύπτει ολόκληρο το φάσμα του συγκεκριμένου κλάδου, από τα μεγάλα τεχνικά έργα και τις κατασκευές, μέχρι την οικοδομή στην συνέχεια, για να καταλήξει ακόμα και στο κομμάτι των ανακαινίσεων, που πλέον σήμερα είναι ανύπαρκτες, ενώ το προηγούμενο διάστημα αποτελούσαν ένα καλό ποσοστό του συνολικού τζίρου για τις επιχειρήσεις του κλάδου.
Επιπλέον είναι και θέμα ψυχολογίας. Όταν επί τέσσερα χρόνια κοντά, βομβαρδιζόμαστε από τα ΜΜΕ με ζοφερές εικόνες, ακόμα κι ένα μέρος του πληθυσμού που έχει την δυνατότητα (γιατί δεν έχει μειωθεί σε όλους το εισόδημα) δεν προχωρά σε ανακαίνιση του σπιτιού του, από το φόβο του τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον. Όσο δε για τους επαγγελματικούς χώρους, όπως καταστήματα και γραφεία, απλά ξενοικιάζονται για να παραμείνουν σ’ αυτή την κατάσταση. Κι έτσι οι αλυσίδα συνεχίζεται επηρεάζοντας τους πελάτες μας, εμάς και τους προμηθευτές μας.
Θεωρώ λοιπόν, ότι η σημερινή κατάσταση του κλάδου μπορεί να περιγραφεί ως μια συνεχόμενη πτώση από το 2009 και μετά. Ίσως όχι τόσο έντονα όσο τα δύο πρώτα χρόνια, αλλά συνεχίζεται.
Ανακοινώθηκε αυτές τις μέρες από το ΥΠΑΝΥΠ το Εθνικό παρατηρητήριο για την πάταξη του παραεμπορίου, με επικεφαλής τον Γ.Γ. Εμπορίου και τη συνεργασία όλων των συναρμόδιων φορέων αλλά και της αστυνομίας και του ΣΔΟΕ. Υπολογίζετε ότι θα συμβάλει προς την επιθυμητή κατεύθυνση;
Ασχολούμαι με τον σύνδεσμο των κατασκευαστών από το 2000. Όλα αυτά τα χρόνια έχω ακούσει πάρα πολλά πράγματα που δυστυχώς δεν υλοποιούνται. Από πολιτικούς σε όλες τις βαθμίδες (υπουργούς, υφυπουργούς, γενικούς γραμματείς κλπ.) έχω ακούσει όλα αυτά τα χρόνια πολλά, εκ των οποίων ελάχιστα έχουν υλοποιηθεί, η κι αν έχουν υλοποιηθεί, δεν έχουν υλοποιηθεί έτσι όπως θα έπρεπε. Φυσικά, ακόμη κι όταν πωλούνται προϊόντα ηλεκτρολογικού υλικού στις λαϊκές, το παραεμπόριο είναι κάτι που επηρεάζει είτε τους πελάτες μας απευθείας, είτε εμάς έμμεσα ως κατασκευαστικές εταιρείες ηλεκτρολογικού υλικού. Γιατί όπως καταλαβαίνετε τα προϊόντα αυτά δεν είναι ελληνικά, αλλά προέρχονται από οποιοδήποτε μέρος εκτός Ελλάδος, χωρίς να πληρώνονται φόροι, χωρίς να τηρούν τις προδιαγραφές, οι οποίες τουλάχιστον στο ηλεκτρολογικό υλικό για ευνόητους λόγους πρέπει να είναι πολύ αυστηρές. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να τονίσω, πως πρέπει να γίνει συνείδηση στον κόσμο ότι το ηλεκτρολογικό υλικό δεν είναι όπως η αγορά μιας μπλούζας που στο πρώτο πλύσιμο χαλάει, αλλά προϊόντα που έχουν να κάνουν με το ρεύμα και το ρεύμα ως γνωστόν σκοτώνει.
Σίγουρα λοιπόν, το παραεμπόριο επηρεάζει τις πωλήσεις των πελατών μας αρχικά και κατ’ επέκταση τις δικές μας. Ελπίζω στην κατάσταση που έχουμε φτάσει και στο σημείο που είμαστε, να κατανοούμε όλοι πλέον, πως δεν υπάρχει περιθώριο για αδράνεια. Να ανακοινώνονται δηλαδή πρωτοβουλίες για επικοινωνιακούς και μόνο λόγους. Σωστές αποφάσεις με σωστές επίσης ενέργειες που δεν θα τις ακυρώνουν. Αυτό χρειάζεται. Γιατί κι αυτό δυστυχώς είναι μια πρακτική που έχει εφαρμοστεί στην χώρα μας. Επιπλέον πρέπει να αλλάξουμε την οπτική μας απέναντι στο πως βλέπουμε συνολικά τα πράγματα, γιατί μόνο εμείς μπορούμε να μας βγάλουμε από την τωρινή κρίση, κατανοώντας ότι η λύση θα δοθεί συλλογικά και όχι ατομικά η από ομάδες των πέντε έξι ανθρώπων.
Η καλή ποιότητα των υλικών των εγχώρια παραγόμενων προϊόντων αποτελεί προϋπόθεση για την εμπορική τους επιτυχία, η λόγω ανταγωνισμού αποτελεί πλέον «βαρίδι» για τις πωλήσεις;
Το θέμα της ποιότητας, του CE και αργότερα της υπουργικής απόφασης που έχει να κάνει με την χρηματοδότηση και τον έλεγχο, ήταν πάντα αποδεκτές μέσα στις γραμμές του συνδέσμου, δηλαδή τα μέλη του, προκειμένου να υπάρχει μια καθαρή κατάσταση στην αγορά. Προσωπική μου άποψη πάντα ήταν, πως θέλω να «παίζω» σ’ ένα γήπεδο που οι αντίπαλοι να είναι ίσοι. Ώστε από εκεί και πέρα το ποιος θα βάλει καλύτερα το γκολ, έχει να κάνει με το πώς θα ελιχθεί καλύτερα η εταιρεία, με την πολιτική της δηλαδή. Αλλά σαν προϊόντα να είναι ίδια.
Σίγουρα η κατάσταση αυτή επηρεάζει την αγορά, γιατί δυστυχώς υπάρχουν και ελληνικά προϊόντα που δεν τηρούν τις προϋποθέσεις και δεν διαθέτουν τα απαραίτητα πιστοποιητικά. Κι αυτά τα πράγματα πρέπει να λέγονται αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, ώστε να τα αντιμετωπίσουμε επιτέλους σωστά και να μην λέμε λόγια μόνο για να εντυπωσιάζουμε. Όλο αυτό το διάστημα λοιπόν, υπήρχαν εταιρείες που λόγο ανταγωνισμού κι επειδή θα ήτανε εξωπραγματική η τελική τιμή τους, δεν μπορούσαν εκ των πραγμάτων τα προϊόντα τους να έχουν την πιστοποίηση που θα έπρεπε. Επειδή γνωρίζω την κατάσταση, δεν το λέω αυτό για να υπερασπιστώ κάποιους, απλά κακά τα ψέματα, θα ήτανε σαν να βγάζανε με τα χέρια τους τα μάτια τους.
Θεωρώ ότι ήτανε χρέος της πολιτείας να αναλάβει αυτό το κομμάτι εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ήδη εγώ δώδεκα χρόνια που είμαι στο προεδρείο του συνδέσμου ξέρω ότι έχουν γίνει πάρα πολλές συζητήσεις και με τον ΕΛΟΤ παλιότερα και με το υπουργείο και όλοι μαζί. Δυστυχώς δεν έφεραν κάποιο αποτέλεσμα γιατί πάντα το θέμα του υπουργείου ήταν το οικονομικό κόστος που θα απαιτούσαν οι έλεγχοι αυτοί. Η δική μας η άποψη αντιθέτως – επειδή γνωρίζουμε την αγορά – ήταν πως αν επιβάλλονταν πρόστιμα στα προβληματικά προϊόντα που σίγουρα υπήρχαν, με τα χρήματα αυτά θα μπορούσαν να καλυφθούν τα κονδύλια που απαιτούντο για τους ελέγχους αυτούς.
Το να συζητάμε όμως για το παρελθόν, για κάτι που έχει ήδη γίνει και δεν μπορεί να αλλάξει, δεν έχει νόημα για μένα. Το θέμα είναι να αντιμετωπίσουμε ρεαλιστικά τις καταστάσεις επειδή όλοι τις γνωρίζουμε και σε όλες τις πτυχές τους, ώστε από εδώ και πέρα να τις αντιμετωπίσουμε, όπως θα έπρεπε να έχουμε κάνει εδώ και χρόνια: με συνείδηση. Δίνοντας έμφαση στα ελληνικά προϊόντα, τα οποία τώρα είναι πάρα πολύ καλά, από εταιρείες που έχουν κάνει μεγάλες προσπάθειες να είναι ανταγωνιστικές και που πολλές από αυτές μέλη του Συνδέσμου, πραγματοποιούν και εξαγωγές, αποδεικνύοντας έτσι στην πράξη το υψηλό τους επίπεδο.
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι η τωρινή κρίση μπορεί να αποτελέσει αφορμή για να διορθωθούν κάποια κακώς κείμενα, τόσο συνολικά όσο και κλαδικά. Αισιοδοξείτε για το μέλλον;
Το θέμα αυτό που ρωτάτε αφορά και την γενική εικόνα και την κάθε εταιρεία ξεχωριστά.
Με μια τέτοια έλλειψη ρευστότητας στην αγορά δεν μπορώ να ξέρω τι μπορεί ν’ αντέξει και πόσο η κάθε επιχείρηση. Είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό θέμα αυτό σήμερα, γενικότερα στην Ελλάδα, αλλά και για τις επιχειρήσεις τις δικές μας. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο οι προπληρωμές των προμηθευτών μας γίνονται με την παραγγελία κι ούτε καν με την παράδοση, ενώ η πίστωση χρόνου που δινόταν με τις επιταγές οκτώ και εννέα μηνών, τώρα δεν υπάρχει. Έτσι ολόκληρη η αλυσίδα από τον ηλεκτρολόγο και το κατάστημα μέχρι εμάς, πρέπει να καταλάβει ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Από την επιτυχία των εταιρειών η μη πάνω στο ζήτημα της ρευστότητας λοιπόν, θα καθοριστεί και η επιβίωση τους, για να μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν την κρίση ως εφαλτήριο, προκειμένου να αλλάξουν οι καταστάσεις και να έρθουν καλύτερες μέρες. Γιατί βιώνοντας την παρακμή τώρα, όταν θα έρθει η ακμή ξανά, θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι και να μην επαναλάβουμε τα λάθη που μας έφεραν στην τωρινή μας κατάσταση. ʼρα ναι μπορεί να μας βγάλει η τωρινή κρίση σε κάτι καλύτερο, αλλά κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις.
Τι θεωρείτε απαραίτητο να γίνει από την μεριά της πολιτείας προκειμένου να στηριχθεί η ελληνική αγορά;
Να σταματήσει η επιβολή νέων φόρων, τα λεγόμενα χαράτσια στην ελληνική αγορά και να δοθεί μια αχτίδα φωτός κάνοντας προσπάθεια να δοθεί το βάρος στην ανάπτυξη. Δεν μπορεί να γίνει τίποτα, χωρίς να υπάρξει ανάπτυξη. Έχουμε φτάσει στο ναδίρ κι όχι μόνο από αυτό που μας δείχνουν τα νούμερα – που μπορεί να είναι και πλασματικά – αλλά κι από αυτό που εισπράττουμε από την καθημερινή μας επαφή με την αγορά. ʼρα πρέπει να μας ενδιαφέρει πως θα επιστρέψουμε στην πραγματική ανάπτυξη κι όχι απλά σ’ αυτά που δείχνουν τα νούμερα που θα ανακοινωθούν είτε για την τρόικα, είτε για την ελληνική οικονομία γενικότερα. Την πραγματική εικόνα που αυτή την στιγμή δεν μπορεί να βγει σε νούμερα. Μόνο η πολιτεία μπορεί να το κάνει αυτό και θα πρέπει να μας ακούσει γιατί είμαστε οι μόνοι που γνωρίζουμε πως πραγματικά έχουν τα πράγματα στην αγορά.
Η ανάπτυξη που επικαλείστε, περνάει απαραίτητα μέσα από τον τομέα των εξαγωγών;
Εννοείται. Απλά δεν είναι και κάτι που μπορεί να συμβεί τόσο εύκολα όσο μπορεί να ειπωθεί. Το να πραγματοποιήσεις μια εξαγωγή απαιτεί κάποιες προϋποθέσεις.
Δηλαδή, στο εξωτερικό τα πράγματα δεν είναι όπως στην Ελλάδα. Κατ’ αρχήν, ως προς τις ποσότητες. Δεύτερον, ως προς τις προδιαγραφές που θα πρέπει να πληρούν. Τρίτον, ως προς την υποδομή/υποστήριξη. Το να πας ως «αλεξιπτωτιστής» σε τρείς, τέσσερις, πέντε χώρες και να κάνεις μιά-δυό εξαγωγές δεν λέει απαραίτητα κάτι. Το ζήτημα είναι να μπορείς να υποστηρίζεις την συνέχεια που μπορεί να υπάρξει. Γιατί αν σου δοθεί μια μεγαλύτερη παραγγελία κι εσύ δεν μπορείς να ανταποκριθείς, τότε θα υπάρξει πρόβλημα αξιοπιστίας. Και άμα βγεις από μια αγορά είναι πολύ πιο δύσκολο να ξαναμπείς σ’ αυτήν. Δυσκολότερο κι από την αρχική προσπάθεια που είχες κάνει. Δεν είναι λοιπόν, κάτι το εύκολο, φυσικά ούτε κι το αδύνατο. Θεωρώ ότι εδώ είναι που πρέπει να υπάρξει μια ανυστερόβουλη, ανεξάρτητη βοήθεια από την πολιτεία, ώστε να στηριχθούν αποτελεσματικά ανά κλάδο και ανά κατηγορία οι εξαγωγές. Το γνωρίζω κι από την εμπειρία μου από την συμμετοχή σε εκθέσεις αλλά και με τις εξαγωγές που έχουμε κάνει ως εταιρεία, πως ως ευρωπαϊκή χώρα ακόμα, έχουμε δυνατότητες για κάτι τέτοιο. Αλλά χρειάζεται να ξεκινήσει άμεσα. Όχι με τους συνηθισμένους ρυθμούς του Δημοσίου, αλλά και τον Ιανουάριο αν είναι δυνατόν.
